O AERÓBIC

O Aeróbic é un tipo de deporte aeróbico que se realiza ao son da música. O aróbic reúne todos os beneficios do exercicio aeróbico, ademáis de exercitar capacidades física como a flexibilidade, coordinación, orientación, ritmo, etc.


O aeróbic foi creado en 1968 polo doutor Kenneth H. Cooper quen introduxo un tipo de exercicio físico para adestrar o corazón e os pulmóns e puxo a primeira pedra sobre o concepto de aeróbic nos Estados Unidos. Ata principios dos anos 90 o aeróbic non se converteu na popular actividade que é hoxe en día.



O xoves 27 de outubro, tivemos a posibilidade de coñecer de primeira man os beneficios deste deporte, baixo a direción dunha fantástica monitora como é Lucía. Seguindo as súas indicacións, desfrutamos dunha das actividades máis completas e divertidas que existen.

SURF

O surf é un deporte que consiste en deslizarse sobre as ondas do mar de pe sobre unha táboa, dirixíndoa gracias a unha ou varias quillas situadas na parte traseira da táboa.


Tense constancia da presencia do surf dende fai máis de 500 anos nas illas da Polinesia.

No século XX o surf adquiriu unha enorme importacia gracias ao interese de turistas e militares estadounidenses en Hawai e a fama do hawaiano olímpico Duke Kahanamoku, o surf comezou a facerse popular nas costas de California e Australia, creando o xermolo dunha subcultura nos ámbitos nos que se practicaba, extendéndose depois a outros países.

Esto sucedía nos anos 50 e 60. Por aquelas datas, as táboas eran grandes obxectos de madeira maciza e o surf era unha práctica sinxela. Máis tarde, foise volvendo máis difícil gracias á audacia de pioneiros como Óscar Rodríguez, patriarca do surf moderno de grandes ondas. Tamén houbo unha evolución nas acrobacias e movementos, ao tempo que unha investigación en novos deseños e materiais de táboas permitiran outras expresións.

É importante sinalar que este deporte require de cualidades tales como: equilibrio, axilidade e coordinación.

Aproveitando o bó tempo do día 13 de abril, nas praias de Ribadeo, probamos a dificultade que supón intentar deslizarse sobre as ondas montado/a sobre unha táboa.

BÉISBOL

Os días 7 e 8 de abril, viñeron ao colexio dous adestradores do equipo de béisbol Lume Lugo, Jesús y Eduard, que nos ensinaron un pouco máis deste divertido deporte e que non é moi coñecido no noso pais ainda que noutros lugares si que é moi popular.

O poder practicar este deporte en diferentes posicións (pitcher, catcher, shortstop, right/left/center fielder,...) fixo que coñezamos mellor o béisbol e que nos divirtamos un montón practicándoo.

ATLETISMO





O BALONCESTO

Este deporte foi creado por James A. Naismith, en Springfield (Massachusetts), Estados Unidos, no mes de decembro de 1891.

James Naismith era profesor no Springfield College, de Massachusetts, unha institudción YMCA (asociación de xoves cristianos). Un dos seus superiores,o doutor Luther Gulick, decano do departamento de Educación Física, suxeriulle na primavera do ano 1891, que estudiara a posibilidade de crear un deporte con características como as seguintes:

-Que se poidera xogar dentro do ximnasio do colexio e por equipos.

-Que se poidera xogar en inverno, xa que non se podía facer deporte en dita tempada ao aire libre.

Naismith emprendeu un traballo tomando elementos de outros deportes coñecidos, entre eles o fútbol e o rugbi principalmente; despois redactou as regras fundamentais do novo deporte. Por suposto que esas regras foron evolucionando moito ata os nosos días, pero os seus fundamentos seguen vixentes no Baloncesto actual. Cando cheou decembro de 1891, os estudiantes de Springfield aproveitaron as súas vacacións para difundir o deporte recén creado en localidades próximas e a YMCA decidiu promocionalo en tódalas súas institucións. Hoxe en día é un dos deportes máis practicados do mundo.

O VOLEIBOL

Durante o segundo trimestre e no terceiro ciclo de Primaria, comezamos a traballar a Unidade Didáctica de Voleibol. Durante o desenvolvemento da mesma, comezaremos a adentrarnos no mundo deste divertido deporte e de tódolos seus beneficios. Ao finalizar esta Unidade Didáctica teremos sentadas as bases para que os nosos alumnos e alumnas poidan disfrutar da práctica deste deporte.
Pero...¿Que é o Voleibol?
O Voleibol foi creado en 1895 por William G. Morgan. Era entonces director de Educación Física no YMCA de Holihoke, no estado de Massachusetts, e establecera, desenvolvera e dirixira un extenso programa de exercicios e de clases deportivas masculinas para adultos. Déuse conta de que precisaba de algún xogo de entretenemento e competición á vez para variar o seu programa, e non dispoñía máis que do baloncesto, que fora creado catro anos antes (1891). Botou man dos seus propios métodos e experiencias prácticas para crear un novo xogo.
Morgan describe así as súas primeiras investigacións: "O tenis presentouse en primeiro lugar ante min, pero precisaba de raquetas, pelotas, unha rede e demáis equipo. Desta maneira foi descartado. Nembargantes, a idea dunha rede parecía boa. Elevámola sobre uns 6 pés e 6 pulgadas do chan, é dicir, xusto por riba da cabeza dun home medio. Debiamos ter un balón e entre aqueles que probaramos, tiñamos a cámara do balón de baloncesto. Pero relevouse demasiado lixeiro e demasiado lento; entonces probamos co balón de baloncesto, pero era demasiado grande e demasiado pesado. Deste xeito nos vimos na obriga de facer construir un balón de ciro coa cámara de caucho que pesaba entre 9 e 12 onzas".
A reglamentación inicial e máis os conceptos de base, foron establecidos: a "Mintonette, primeiro nome co que se bautizou, acababa de nacer. O profesor Halstead fai fincapé sobre a "batida" ou a fase activa do lanzamento e propón o nome de "Voleibol".
Concepto e Características:
O Voleibol é un deporte colectivo de cancha dividida (segudno a categoría de Read e Davis). Na versión deportiva adulta, seis xogadores se enfrontan contra outros seis. Nel, os xogadores/as teñen que facer pasar o balón por riba da rede, entre as varillas, e tratar de que o balón toque o chan no campo contrario ou dficultar a súa devolución. con unha marxe de tres toques para xogar o balón antes de poder atacar ou devolvelo.
Na vesión do Minivoleibol, aplicable á escola, adáptanse os diferentes aspectos formais e funcionais do regulamento, fundamentalmente o espacio de xogo e a altura da rede.
este deporte esixe velocidade, capacidade de salto, resistencia á forza explosiva, velocidade de reacción, coordinación, capacidades perceptivas, velocidade de decisión,...
As habilidades máis solicitadas son os saltos e os golpeos.
Durante este curso participamos na campaña de "Pequevolei" organizada pola Federación Española de Voleibol, e que busca fomentar o coñecemento e a práctica do Voleibol na escola.
Facendo "click" na imaxe lateral de "Pequevolei", poderedes ter máis información e animacións deste divertido deporte.

LOITA LIBRE OLÍMPICA


A Loita é unha das formas máis elementais de combate entre individuos e remóntase á prehistoria, alcanzando xa un grande auxe na Antiga Grecia, Exipto, Mesopotamia e a India.


É un dos deportes máis completos, posto que por unha parte, permite o desenvolvemento de tódolos músculos do corpo e ademáis, require traballo cerebral para executar presas, contrapesas, paradas, etc, sendo un deporte que nos obliga a desplegar unha grande forza muscular, pero coa particularidade con respecto a outros deportes de non descompensar a morfoloxía do deportista, posto que ningún músculo predomina sobre outro.


Parece ser que os primeiros indicios que temos deste deporte datan duns 5000 anos A.C., segundo indican unhas excavacións que o arqueólogo Spencer fixo nas ruinas do templo de Carcage, en Mesopotamia, no ano 1838, onde nunha peza de bronce aparecen representados dous loitadores en acción. Posteriormente, cara o ano 2500 A.C, nas tumbas de Beni-Hassan, nas beiras do río Nilo, esculpíronse moitas escenas de loita onde podemos ver gran parte das presas e caidas. disto dedúcese que a loita foi introducida en Grecia, pero que procedía de Exipto e Asia.


Nos tempos mitolóxicos, Anteo e Cerción sucumbiron ante Hércules e Teseo. O xigante Anteo, cando loitaba e caía non era derrotado, como o eran a xeneralidade dos loitadores, senon que era o seu punto de partida, el era o fillo da Terra, e cada vez que caia e tocaba o seo materno, tomaba maiores forzas e cobraba bríos, polo que cando Hércules o derrota, faino levantándoo en vilo sen permitir que toque a terra.


A loita está incluída nos Xogos Olímpicos dende os tempos máis remotos, ainda que caeu en desuso durante a época dos desordes de Grecia, pero cando as predicións do Oráculo de Delfos restableceron os Xogos, a loita aparece pletórica na XVIII Olimpíada, sendo Eurigantes o primeiro triunfador.


Dous estilos de loita se inclúen no programa Olímpico actual: Loita Grecorromanana e Loita Libre Olímpica.


Loita Grecorromana: Caracterízase porque os dous loitadores que compiten fano en diversas posicións, en vertical ou horizontal, o obxectivo de cada un é colocar ao contrario de cosas ao tapiz cunha serie de presas e durante uns segundos para que o árbitro do combate poida constatar o tocado, o cal daría por finalizado o combate podendo conseguir tamén a victoria por puntos que se otorgará ao loitador que consiga a maioría dos votos do árbitro e os xuices.

Unha característica especial desta modalidade é que o deportista, a fin de derrubar ao contrario, debe servirse dos brazos e das mans abertas, non podéndose golpear nin agarrar máis abaixo da cintura, QUEDANDO PROHIBIDO O USO DE MOVEMENTOS E PRESAS QUE CAUSEN DOR, así como a utilización dos membros inferiores para provocar a caida do adversario.


Loita Libre Olímpica: Diferénciase profundamente da loita Grecorromana, en que nesta modalidade está permitido o uso e agarre das pernas para derrubar ao contrario. A forma de combate é diferente.


Este deporte ríxeo actualmente a FILA (Federación Internacional de Loitas Asociadas), e que foi fundada no ano 1921, ainda que o Barón de Coubertain no ano 1896 en Atenas, onde se celebrou a primeira Olimpiada da Era Moderna, xa engadira a Loita Grecorromana dentro dos Xogos Olímpicos.


A partires dos Xogos Olímpicos de Londres no ano 1908, estas modalidades apareceron de xeito regular no programa olímpico.


A Federación Española de Loita fúndase no ano 1933, disputándose ese ano o I Campionato de España de Loita Grecorromana, celebrándose tódolos anos, excepto do 1937 ao 1940, por motivo da Guerra Civil.


No ano 1970 celébrase o I Campionato de España de Loita Libre Olímpica.


A loita dispútase sobre un tapiz cadrado de 12 x 12 metros dividido á súa vez en dúas zonas, a zona central de loita de cor amarela, que é un círculo de 7 m de diámetro, e a zona de perigo, corona exterior á zona central de 1 m de anchura e de cor vermello; a superficie de seguridade é a área comprendida entre a superficie de combate e o límite do tapiz e é de cor azul.

Cada combate está dividido en 3 periodos independentes de 2 minutos cada un, con un descanso entre eles de 30 segundos.


Existen principalmente dúas formas de gañar un combate:


  • Por tocado: Cando o loitador mantén controlado coas dúas omoplatas sobre o tapiz ao seu adversario, o tempo suficiente para que o corpo arbitral o constate. Non importa o marcador.

  • Gañando dous dos tres periodos. Se un loitador gaña os dous primeiros periodos o terceiro non se disputa.